In de hitte van die krakende winter

geven zij zich zomaar over, niet te geloven,

 

je ziet ze overal krimpen, steeds kleinere pasjes,

nauwkeurig hun oor aan de wind, hun oog ontdoen

 

van takken en koortsige dromen. Dan het koppige schaap slachten    

(bieden de feestcommissie achteloos haar koteletjes aan).

  

Terwijl ontspruiten engelenvleugels aan hun modderige laarzen

komt mijn gevouwen natuur tot leven

 

in de dartele vorm van een hartje en een minuscule

bloedsomloop, terwijl ononderbroken zij patience spelen

 

tussen de witte reigers, de hond na jaren puppies baart

begint mijn wereld, niet met een knal maar met een zuchtje-