Voor Roos en Marloes

​

​

Meisje met die ogen en die slingerende

zinnen. Ik hou van de natuur, zei ze,

als ik de bus uit stap fluiten alle vogels

aardig, moet ik mijn stem laten horen,

ging ze glanzen en glimlachen over haar lichaam.

Altijd als ik aankom wil ik de bergkristallen

tonen met niets erachter van mensen of zo.

Wil ik varen in de boten, abstract worden.

Onderweg is niets van mij dan lucht,

slaap, dromen. Rivieren en kustlijnen.

Het eeuwige, je kunt het in mijn ogen

zien waaien, hier en hier. Geen stad.

Meisje tussen zoveel stenen geklemd

woei naar huis op een zucht van de linden.

Het is dit jaar geen goed vakantiejaar,

zei ze, er valt niets meer aan te doen.

Wees stil op de boten, bescherm

de vrouwen en kinderen aan uw zijde.

Heb geluk.

 

Bienvenue au pays de Skipiwi.