Skiën langs de afgrond met Haaientanden

Gisteren, 12 oktober, was het zeven maanden geleden dat dochter Roos haar strijd tegen de uitgezaaide kanker moest opgeven. Die strijd had drie jaar geduurd, haar totale ziekteperiode besloeg toen zeven jaar. Haar dochtertje was nog maar zeven maanden en nog aan de borst toen de diagnose viel. Roos heeft al die jaren haar ziekte met een ontroerend grote glimlach gedragen. Ze werkte met dieren en die kun je niet zomaar aan de kant zetten. Haar dochtertje leerde ze tekenen, zingen, twee talen, zwemmen als een vis en op het laatst ook nog skiën. Ze zag toen ook haar eigen kans schoon en met haar breekbare botten nam ze toch de zwarte piste. Lef. Ze was een zeer goede skiër.

Het was gisteren de laatste dag van de kinderboekenweek en ik las Haaientanden, het geschenk van Anna Woltz. Haaientanden brengen geluk staat er. Ik heb als kind zelf op het strand van Cadzand uren en dagen haaientanden gezocht. En soms ook gevonden.

Ik weet niet of ze mij geluk hebben gebracht.

Geluk brengen ze wel aan de elfjarige Atlanta, een voetbalmeisje dat in een dag, een nacht en weer een dag het IJsselmeer rond fietst omdat ze een daad wil stellen tegen de kanker die haar moeder bedreigt en die haar enorme angst inboezemt. Dat Atlanta uiteindelijk niet aan deze angst ten onder gaat en een haast bovenmenselijke prestatie levert, komt ook doordat ze door de van huis weggelopen Finley geholpen wordt. Hij fietst met haar mee en komt en passant met zijn eigen angst en moeder in aanraking en uiteindelijk in het reine.

Alles stoere liefde en de kracht van magisch denken in een mooi en ontroerend boek.

Zelf liep ik na het overlijden van mijn man in 2003 naar Santiago de Compostela. Ik vertrok met de Transhumance van 2004 vanaf de zomerweiden van de centrale Pyreneeën, waar Roos haar schapen hoedde. Ze bracht me een eindje op weg naar het Spaanse Jaca, even voorbij de Col de Somport, de oversteek over de Pyreneeën van de Italianen die de camino, de Fransen zeggen Route de St Jacques, lopen.

Dat werd een rite de passage.

Tijdens de jaren van Roos' ziekte hebben magische denkprocessen mij trouwens ook in hun greep gehouden. Waarom zij die valse rotziekte moest krijgen, zo jong nog en zo gelukkig met haar kind, waarom ik niet. Ik, al een eind op weg naar de zeventig, met de mooiste en gelukkigste jaren van mijn leven allang achter me.

Ik vervloekte het opperwezen vooral 's nachts, als ik niet kon slapen.

Bizar, een slechte grap en een gotspe noem ik het dat ik zeven weken geleden zelf de diagnose kanker kreeg. Drie weken geleden werd ik geopereerd en ben nu in afwachting van de radiotherapie die over drie dagen gaat beginnen.

Het opperwezen wilde me maar een klein beetje mijn zin geven. Bijna niemand begrijpt dat .

Op de pagina van de Nederlandse borstkankervereniging lees ik dat het vandaag Uitgezaaide borstkankerdag is - Metastatic Breast Cancer Day -. Onhandige naamgeving, lovenswaardige doel: aandacht. Maar soms gaat er iets te veel in een naam, delen laat ik dus achterwege.

Ben je geïnteresseerd? Ga er zelf naar toe en lees.