Een plek voor mijn hond

Hond 16 jaar, driewerf hoera

Typisch de steen van een bergbeklimmer Vandaag, 28 januari is Hond 16 jaar geworden. Driewerf hoera! Het hoge doel bereikt. Ze is nu net zo oud als haar moeder was. Polka trok indertijd met de schaapskudde mee de Pyreneeën in en verdween op een door haar geschikt bevonden plek. Om te sterven. Dat gaat Hond hier in de binnenstad van Groningen niet meemaken helaas. Waarschijnlijk eindigt ze in een mooi bewerkt potje op de schoorsteenmantel. Het zal daarna wel verstrooien worden. Op haar lievelingsplek aan de Oosterhamrikkade, een van de weinige plaatsen in de stad waar de natuur nog zijn goddelijke eigen gang mag gaan en van de weeromstuit de schitterendste, maar in feite heel gewone, bloemen en planten produceert. Of op Wierum, de begraafplaats, waarnaar ze me rennend naast de fiets altijd vergezelde, maar waar ze nu te krakkemikkig voor is. Op Wierum ligt mijn man begraven, Leo Cukier. Je kunt daar zijn steen bezoeken, typisch de steen van een bergbeklimmer. Ontworpen door de Groningse beeldhouwer Noud de Wolf, een van zijn beste klimkameraden. De tekst: Je suis parti un bon matin Op een goede ochtend ben ik vertrokken Pour les pays des lendemains Naar de landen van morgen Pour les pays des jours heureux Naar de landen van de gelukkige dagen Tout seul Helemaal alleen Je n'avais rien dans les mains Ik had niets in mijn handen Sur les lèvres aucun refrain Geen refrein op mijn lippen Aucune larme dans les yeux Geen traan in mijn ogen Adieu Tot ziens Of in de enorme tuin van vrienden in Leens waar ze logeert als ik ‘s zomers naar dochter Roos en haar schapen in de Pyreneeën ga of 's winters naar de natuurgebieden van Saint Nazaire en Garrieux waar de schapen dan lopen, in de buurt van Perpignan en Salses aan de Méditerranée. Al twee jaar lang denk ik dat Hond het volgend jaar niet zal halen, en kijk nu eens. Dus een rode roos aan de halsband en een stuk mergpijp in de bek (waar ik eerst wel het merg had uitgevist - de tanden niet waar). De homeopatische dierenarts uit Pieterburen was ook op het feestje, zij en ik dronken Sislinethee en verorberden overheerlijke tompoezen. Maar hond is nu wel erg wankel en ik bereid me serieus voor op ons afscheid en haar verscheiden. Zo’n lieve hond. 13 jaar bij me. Maar nu eerst nog het laatste vreugdevolle rondje van de dag, even de stramme poten strekken.

28 januari 2018